Jaką rzeczywistość polityczną obnażyła wojna na Ukrainie?

24 lutego był prawdziwym szokiem dla świata zachodniego, ponieważ względna stabilizacja sytuacji politycznej była udziałem jego mieszkańców już od ponad siedemdziesięciu lat. Dla obserwatorów życia politycznego dodatkowe zdziwienie budził fakt, że Rosja ze wszystkimi słabościami swojego państwa zdecydowała się na działania o tak dużej skali. Wydaje się jednak, że najbardziej zaskoczeni tym ruchem byli ci, którzy upatrywali w Rosji partnera gospodarczego oraz politycznego i to partnera równorzędnego, tj. uznającego te same zasady we wzajemnych relacjach. Mam na myśli dojrzałe demokracje Europy zachodniej a także wszystkie w zasadzie ugrupowania opozycyjne w naszym kraju. Mniejsza jednak o to, bo najistotniejsze dla nas, Polaków, że agresja na Ukrainie pozwoliła na poznanie prawdziwego oblicza naszej sceny politycznej i zerwała maski z twarzy wielu wpływowych osób polskiej polityki oraz mediów. Można odważnie stwierdzić, że tak wielka demaskacja zdarza się raz na pokolenie, nie częściej.  To wszystko jednak, jak się okazuje i tak za mało by ostatecznie osłabić wpływy obozu politycznego targowicy i różnego rodzaju pożytecznych idiotów. Wszystkie sondaże wskazują, że odsetek poparcia dla obecnej opozycji nie zmalał znacząco. Jest to jak się wydaje skumulowany rezultat po pierwsze niskiej świadomości politycznej naszego społeczeństwa, po drugie niskiej świadomości ekonomicznej, po trzecie brak alternatywy wobec opozycji, tzn. nie powstała jeszcze żadna siła polityczna uznająca ten sam kierunek strategiczny w polityce międzynarodowej, który słusznie obrał nasz rząd a różniąca się programowo jedynie w taktycznych szczegółach. Właśnie kilka dni temu historyk Bogdan Musiał poinformował o istnieniu historycznych już dokumentów wywiadu polskiego z początków lat dziewięćdziesiątych XX w. świadczących o istnieniu w niemieckim rządzie programu politycznego uznającego za celową dezintegrację środowisk politycznych w Polsce i w konsekwencji nie dopuszczenie do powstania silnej klasy średniej w kształcie jaki znamy z państw zachodnich. Jest to niejako potwierdzenie przypuszczeń jakie miało wielu z nas na temat przyczyn słabości polskiej klasy rządzącej do 2016 r. Rzecz jasna ta diagnoza dotyczy w równym stopniu Berlina co Moskwy.

Czy relacje biznesowe Niemiec i Francji z Rosją są celem programu integracji europejskiej?

Znam osoby interesujące się polityką, które sądzą, że UE jest nadal tylko i wyłącznie organizacją gospodarczą, choć przecież to już zamierzchła przeszłość, zamknięta mniej więcej w 1997 r. w momencie podpisania Traktatu Amsterdamskiego. Piszę o tym, ponieważ ten argument o gospodarczym charakterze UE służy w dyskusjach do usprawiedliwienia dotychczasowej współpracy największych państw UE z reżimem rosyjskim oraz rozmycia ich odpowiedzialności za tragedię obecnej wojny na Ukrainie. Tymczasem UE jest organizacją polityczno-gospodarczą, która powinna mieć na uwadze interes polityczny wszystkich państw członkowskich. Niestety tak nie jest. Okazuje się, że Niemcy i Francja poczuły się na tyle silne, że zupełnie tę kwestię w swoich rachubach pominęły i przeszły do wdrożenia w życie własnego planu politycznego, który w zamyśle miał im pozwolić (wspólnie z Rosjanami) siąść do stolika przy którym do tej pory grały tylko dwa mocarstwa - USA i Chiny. Pozostałe państwa europejskie, w tym członkowie UE pozostałyby w tej rozgrywce bierne. Zupełnie tak, jak były bierne wobec dotychczas realizowanego planu zjednoczeniowego przewidzianego dla Europy. Bierność ta brała się z uległości społeczeństw w tych państwach. W końcu nie bez przyczyny wbijano do ich głów bajki o wiecznym pokoju, powszechnej szczęśliwości oraz dobrobycie jakie wkrótce nastaną a jakich Europa jeszcze w swojej historii nie zaznała. Paraliż społeczeństw obywatelskich narodów europejskich uwidaczniał się doskonale w zupełnym braku reakcji na kwestię zastoju gospodarek Europy. Już kilkanaście lat temu mówiło się, że europejska gospodarka buksuje w miejscu i zostaje w tyle za rozwijającym się, bardziej innowacyjnym światem. Nota bene teraz widać, że był to zastój związany z przemodelowaniem systemu gospodarki względnie niezależnej na model euroazjatycki. Po okresie przejściowym spodziewany był skok rozwojowy w oparciu o rosyjskie surowce i chińską technologię. Brytyjczycy nie chcieli się podpisywać pod takim pomysłem na Europę i zakończyli swoją przygodę z integracją. Z jednej strony osłabiło to projekt europejski, ale z drugiej dało Niemcom i Francuzom całkowite przywództwo nad resztą jednoczonych narodów. Wydaje się, że nikomu w zasadzie to nie przeszkadzało poza polskim rządem, zupełnie już osamotnionym w opinii, że dalsza integracja tj. federalizacja pod takim przywództwem oznacza neutralizację każdej konkurencyjnej doktryny politycznej. Najważniejsza konkurencyjna doktryna dla zjednoczonej Europy to Europa narodów komplementarna z chrześcijańskim pojmowaniem miejsca człowieka w organizacji społecznej, forsowane przez obecny polski rząd. O tym, jak rolę człowieka w projektowanej Europie od Lizbony do Władywostoku widziały liberalne elity, zmanipulowane społeczeństwa dowiedziałyby się na samym końcu, kiedy byłoby już za późno.  

UE – od niedoszłych planów utworzenia Eurazji do obecnego klinczu Europy atlantyckiej z Europą azjatycką.

Plan utworzenia Europy od Lizbony do Władywostoku forsowany przez duet niemiecko-francuski legł w gruzach wraz z decyzją Putina o agresji na Ukrainę. Moskiewskie sprawdzam rzucone w stronę systemu państw demokratycznych ujawniło szerokiej publiczności wszystkie słabości państwa rosyjskiego oraz zdolność zachodnich demokracji do mobilizacji, o której tak wielu wątpiło. Pozostaje pytanie co dalej z Europą. Dotychczasowy rozwój sytuacji w wojnie rosyjsko-ukraińskiej pozwala wierzyć w zwycięstwo Ukraińców wspieranych sprzętowo i finansowo przez USA i niektóre państwa zachodnie. Sukces militarny musi zostać przypieczętowany sukcesem dyplomatycznym w postaci warunków pokojowych, na które jak najmniejszy wpływ powinny mieć dwa zachodnioeuropejskie państwa uczestniczące w niesławnym formacie normandzkim. Wyżej  przedstawiony scenariusz oznacza uzyskanie suwerenności przez Ukrainę, skokowy wzrost tempa rozwoju gospodarczego państw Europy środkowej, wreszcie mandat Polski we współpracy z Ukrainą - do przewodzenia całej Europie Środkowej i tym samym powstanie ośrodka politycznego zdolnego do obrony własnych interesów na forum UE. Otwiera to drogę do opracowania przez te państwa własnego projektu integracji europejskiej i przeciwstawienie go dyktatowi dwójki liderów UE. Jeśli projekt Europy równoprawnych narodów nie uzyska aprobaty dotychczasowych liderów, należy wzmocnić niezależne od UE więzy współpracy regionalnej na osi północ-południe. Powstały w ten sposób klincz w Europie może przeciągać się tak długo, jak długo będzie trwało wyrównywanie gospodarczych potencjałów państw międzymorza z poziomem zachodnioeuropejskim. Warunkiem powodzenia tego procesu jest wydatna pomoc finansowa USA i Wielkiej Brytanii, zaś czynnikiem przyspieszającym go będzie obalenie reżimu Łukaszenki na Białorusi oraz otwarcie rynku pracy dla obywateli państw związkowych Federacji Rosyjskiej, a także przyzwolenie społeczne na ich integrację.

Kto broni ładu światowego, kto go atakuje?

Kwestia ładu światowego jest o tyle istotna, że pojawiają się z różnych stron wątpliwości kto w obecnej wojnie jest ofiarą a kto agresorem. Są to też niestety czasami głosy z konserwatywnej strony politycznej barykady. Dodatkowo zamieszanie wywołało podnoszenie przez propagandystów antykościelnych wypowiedzi papieża Franciszka na temat postawy NATO przed rozpoczęciem agresji. Propagandyści ci świadomie mieszają porządek duchowy z porządkiem politycznym.

Obecny porządek międzynarodowy powstał w wyniku rozpadu Związku Sowieckiego w 1991 r. i charakteryzował się absolutną dominacją polityczną Stanów Zjednoczonych. W pierwszym i drugim dziesięcioleciu XXI w. ta dominacja została zniwelowana na polu gospodarczym przez Chiny, których siła powstała w oparciu o omnipotencję państwa oraz najliczniejszą i zdyscyplinowaną siłę społeczną. Na trzecią potęgę świata wyrastają Indie, które mienią się największą (liczebnie) demokracją świata. Do wybuchu wojny na Ukrainie uważano, że Rosja gra w tej samej lidze co Indie. Uzasadniano to wielkością armii oraz bogactwem surowcowym. Równie ważnym atutem była propaganda umiejętnie wykorzystująca pamięć o Związku Sowieckim jako rozgrywającym w zimnowojennej grze dwóch mocarstw. Tymczasem przebieg procesów ekonomiczno-społecznych nie przedstawiał się korzystnie dla państwa rosyjskiego i wskazywał raczej na zastój niż potencjał pozwalający myśleć o utrzymaniu pozycji międzynarodowej. Władza stanęła też przed realnym zagrożeniem rozluźnienia więzów w rosyjskiej strefie wpływów (Ukraina, Białoruś, Gruzja, Kazachstan, Kirgistan). Aparat polityczny na Kremlu sam najwyraźniej uwierzył we własną propagandę, dodatkowo utwierdzany w tej wierze przez rusofilskie elity zachodnioeuropejskie. Uznał, że jest w stanie przeciwdziałać niekorzystnym trendom, skutkującym w przyszłości zepchnięciem Rosji do pozycji mniej więcej Pakistanu, który bądź co bądź również dysponuje bronią atomową. Ukrainę, która była najbardziej zdeterminowana do zdobycia pełnej niezależności zdecydował się siłą przymusić do uznania statusu bliskiej zagranicy a w razie niepowodzenia zniszczyć i wyludnić.  Podsumowując, nie ma czegoś takiego jak stan trwałego ładu światowego, zatem nie można wskazać obrońców, ani niszczycieli tego ładu. Można za to wskazać podmioty międzynarodowe stosujące do zwiększania własnych wpływów zbrodnicze metody w tym czystki etniczne. Takim podmiotem jest Federacja Rosyjska.

Obóz liberałów europejskich w Polsce

Jak wspomniałem na początku strategiczny kierunek polityki wszystkich w zasadzie opozycyjnych środowisk politycznych okazał się po wybuchu wojny fałszywy. Uzależnienie od rosyjskiego gazu do 2037 r. jak to było w planach rządu PO-PSL spowodowałoby paraliż naszego państwa a oparcie polityki zagranicznej na Berlinie i Francji w szybkim tempie pozbawiłoby nas praktycznie suwerenności, a w obliczu tak przełomowych wydarzeń także jakiejkolwiek możliwości wpływania na bieg wypadków. Skończyłoby się na groźnej minie Donalda Tuska robionej w obecności uśmiechniętego ambasadora Andriejewa. Bezradność jaką byśmy wtedy odczuli byłaby bardziej dotkliwa, niż uczucie jakiego doświadczaliśmy w kwietniu 2010 r. oraz w pierwszych dniach po 24 lutego. Namiastkę tego co stałoby się, gdyby jakikolwiek wpływ na polską politykę miała Lewica, Polska 2050 czy Konfederacja z medialnym wsparciem środowiska DoRzeczy i najbardziej tradycjonalistycznych katolików niech da nam wspomnienie rządu Leszka Millera zatapiającego projekt gazociągu norweskiego, Szymona Hołowni płaczącego do kamery internetowej czy Korwina, Brauna oraz Warzechy rwących włosy z głowy na wieść o kolejnych konsekwentnych krokach Zjednoczonej Prawicy w celu usunięcia moskiewskich wpływów z tej części świata raz na zawsze.

Co do samego programu liberalnego rozumianego jako liberalizm ekonomiczny prezentowany przez prawicowych liberałów z DoRzeczy i z Konfederacji, to należy zauważyć, że Polska znajduje się na styku geopolitycznych płyt tektonicznych, gdzie ścierają się wpływy Berlina, Paryża, Londynu i Moskwy. Do tej pory słychać było w polityce międzynarodowej jedynie groźnie brzmiące pomruki i trzaski, niestety od początku roku mamy już do czynienia z poważnymi przemieszczeniami tych płyt. Jest to najgorszy czas na deliberowanie czy państwa powinno być trochę mniej czy trochę więcej w gospodarce. Jeśli ktoś na poważnie rozważa takie problemy to znaczy, że liczy na scenariusz osłabienia polskiej podmiotowości w Europie.

Parę słów warto poświęcić elektoratowi liberalnej opozycji w Polsce. Odnoszę wrażenie, że Europa jest dla niego jedynie wytworem wyobraźni za którym bezrefleksyjnie podąża i pragnie go dla siebie bez jakiejkolwiek pracy politycznej, tzn. bez wnikania w to jakie zasady rządzą obecnie Unią Europejską oraz jaka jest różnica pomiędzy deklaracjami liderów UE a ich rzeczywistymi decyzjami politycznymi. Jest on tak zakochany w klimacie francuskich kafejek i włoskich winnic, że gotów jest poświęcić dla niego wszystko łącznie z suwerennością własnego państwa, byleby u nas było tak samo „europejsko”. Jeśli zaś ten czy ów zetknie się z bezstronną opinią, że u nas już jest „tak samo”, a nawet lepiej gdyż mniej kradną lub standard wyższy to odpowiedzią będzie lekceważenie lub pogarda, a to tylko z tego powodu, że kelner czy bileter nie obsługuje w ulubionym języku romańskim. Jest jeszcze jedna kwestia, ludzie ci nie rozumieją, że dobrobyt oraz beztroska tych społeczeństw jest warunkowana koniunkturą polityczną, która w minimalnym stopniu jest zasługą tychże państw. Myśl, że ta koniunktura mogłaby zmienić się w jednej chwili w ogóle im się w głowie nie mieści. Tego rodzaju brak wyobraźni świadczy o tym, że ta liczna bądź co bądź grupa to doskonały materiał na niewolników, lub na suwerena niedoszłej federacji europejskiej. Kwestia terminologii nie jest tu najważniejsza.

Czy to jest nasza wojna?

Tych, którzy zastanawiają się czy zaangażowane naszego państwa i obywateli powinno być większe czy mniejsze warto uświadomić, że wojna rosyjsko-ukraińska to nasza wojna, ze wszystkimi tego konsekwencjami. W tej chwili nie wymaga naszego bezpośredniego udziału, ale to tylko dzięki wcześniej podjętym decyzjom naszych polityków oraz anglosaskich sojuszników. Na chwilę obecną te konsekwencje to obniżenie standardu życia. Warto sobie z tego zdać sprawę i przyjąć to ze zrozumieniem, ponieważ udało nam się uniknąć innych scenariuszy, z których każdy byłby dużo gorszy od obecnego. Jeśli zaś wypadki potoczą się dalej w tym samym kierunku to za 20 lub 30 lat będziemy cieszyć się prawdziwym prosperity.

Biorąc powyższe pod uwagę powinniśmy traktować Ukraińców jak naszych najbliższych sojuszników czyli wyposażyć ich we wszystko czego potrzebują do wojny. Po pomyślnym jej zakończeniu, już w ustabilizowanej sytuacji politycznej należy maksymalnie ułatwić między nami wymianę handlową, inwestycję, zatrudnienie i przepływ ludności. W dłuższej perspektywie, ze względu na wspólne dziedzictwo kulturowe, język, poszanowanie dla wartości chrześcijańskich możemy myśleć o budowie organizmu politycznego. Oczywiście tylko w przypadku jeśli Bruksela nie przystanie na warunki integracji zgodnej z naszą racją stanu czyli z uznaniem chrześcijańskiego dziedzictwa Europy i klasycznej filozofii jej prawodawstwa. Podsumowując stanowimy z Ukraińcami  jeden podzielony siłą naród, który trzeba odbudowywać a nie traktować ich jak partnerów biznesowych.

Okienko możliwości czy testament Jana Pawła II?

Krytycy opcji anglosaskiej w polskiej polityce międzynarodowej słusznie obarczają ich współodpowiedzialnością (razem z Sowietami) za odebranie Polsce po II wojnie światowej ostatnich resztek naszych wschodnich „kresów” oraz faktyczną utratę suwerenności. Taki był rezultat klęski naszego państwa w II wojnie światowej i jednocześnie takie było oblicze ówczesnego porządku światowego wynikającego z ustępstw wobec sowieckich komunistów. Tyle, że jak pisałem ład międzynarodowy to nie jest trwały stan. Świat pojałtański to już zamierzchła przeszłość, zmianie uległy też nasze relacje z obydwoma anglosaskimi sojusznikami. Jeśli obecna konfiguracja stosunków międzynarodowych przekłada się na dążenie obydwu państw do przekształcenia strefy buforowej jaką był nasz region w obszar odporny na destabilizujące wpływy Moskwy to jest to w naszym najbardziej żywotnym interesie. Oznacza to bowiem szansę na warunki, których nie mieliśmy w naszej części świata od setek lat, tj. warunki równoprawnej współpracy regionalnej i długotrwałego, liczonego w stuleciach pokoju. USA i Wielka Brytania dzięki takim właśnie warunkom nieprzerwanego pokoju zapewniły swoim obywatelom prosperity. Po drugie, nie mniej ważne, musimy dążyć do stanu w którym wszystkie liczące się lokalne siły polityczne będą zgodne co do kluczowych kierunków naszej polityki. Tak to działa w państwach o nieprzerwanej tradycji politycznej (USA, Wielka Brytania czy nawet Niemcy), gdzie wszystkie znaczące partie są zgodne w sprawach związanych z racją stanu. Tą racją stanu jest dla nas trwanie cywilizacji łacińskiej w naszym regionie i jej zabezpieczenie w Europie. Jest to zarazem testament Jana Pawła II dla Polaków. W sposób jednoznaczny poparł on naszą integrację z Europą, jednak, co oczywiste nie kosztem rezygnacji z własnego dziedzictwa kulturowego. Wręcz przeciwnie, uznał je za czynnik jednoczący nasz region po bardzo burzliwej historii i zdolny do ubogacenia Europy a ostatecznie do przekształcenia jej we wspólnotę wolnych i dumnych narodów. Jak powiedział papież Europa jest sobą jeśli łączy tradycję Zachodu z tradycją Wschodu. Stan obecnych relacji w UE nie wróży dobrze dla przyszłości kontynentu. Jednak wojna na Ukrainie wywraca cały dotychczasowy układ do góry nogami. Jest to ten czynnik, który może spowodować, że przemieszane do tej pory klocki wrócą na swoje miejsce w europejskiej układance i tym samym wszystkie nadzieje papieża co do naszego kontynentu się spełnią.

Każda z powyższych refleksji jest w zasadzie oczywista i niekontrowersyjna, pod jednym wszakże warunkiem, że odbiorcą ich nie jest zwolennik opcji opozycyjnej w naszym światku politycznym. W przeciwnym razie mogą one budzić same w zasadzie kontrowersje. Na tym właśnie polega diabelska pułapka w jakiej od ponad trzydziestu lat tkwimy w Polsce.  Jesteśmy tak bardzo podzielonym narodem, że dzielą nas nawet rzeczy, które są w żywotnym interesie każdego z nas niezależnie od prezentowanych poglądów.

 

---

tagi: wojna  polska  ukraina  rosja  opozycja  pis  jan paweł ii  chrześcijaństwo  liberalizm  ue  konserwatyzm  porządek międzynarodowy 

	ziemski
	26 maja 2022 08:35

58     3409    24 zaloguj sie by polubić